Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ


«Τα παιδιά θα πρέπει να προστατεύονται από την οικονομική εκμετάλλευση και από την εκτέλεση οποιασδήποτε εργασίας που ενέχει κινδύνους ή που μπορεί να εκθέσει σε κίνδυνο την εκπαίδευσή του ή να βλάψει την υγεία του ή τη σωματική, πνευματική, ψυχική, ηθική ή κοινωνική ανάπτυξή του»
Άρθρο 32, Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού
Παιδιά στο δρόμο, θύματα του trafficking, οικογένειες που αδυνατούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Η Ελλάδα βρίσκεται στην τέταρτη θέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως προς την παιδική φτώχεια, με ποσοστό 22%, μετά τη Ρουμανία (32%), τη Βουλγαρία (30%) και την Ιταλία (26%), όταν ο μέσος όρος της ΕΕ είναι 19%. Η οικονομική κρίση έχει επιδεινώσει την κατάσταση με αποτέλεσμα όλο και περισσότερα παιδιά να ζουν υπό συνθήκες φτώχειας.
1 στους 4 ανηλίκους σε νοικοκυριά με προβλήματα φτώχειας
Το 23,3% του συνόλου των παιδιών ηλικίας 0-17 ετών, δηλαδή περίπου 449.000 ανήλικοι, ζουν στην Ελλάδα υπό συνθήκες φτώχειας σύμφωνα με την έρευνα «Κοινωνικό Πορτραίτο της Ελλάδας 2010» του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών. Από αυτά, το 52% είναι αγόρια και το 48% κορίτσια, με την τάση που καταγράφεται να είναι ανοδική.
Από την έρευνα προκύπτει ότι η παιδική φτώχεια είναι αντιστρόφως ανάλογη με την πληθυσμιακή πυκνότητα της περιοχής όπου ζει το παιδί. Συγκεκριμένα, το 16,2% των παιδιών που ζουν στις πυκνοκατοικημένες περιοχές διαβιούν σε νοικοκυριά με προβλήματα φτώχειας, το ποσοστό ανεβαίνει στο 17,9% για τα παιδιά που ζουν στις περιοχές ενδιάμεσης πυκνότητας και στο 31% για τα παιδιά που ζουν σε αραιοκατοικημένες περιοχές.
Ακόμα, οι επιπτώσεις της οικονομικής δυσχέρειας είναι εντονότερες όσο αυξάνεται η ηλικία του παιδιού, με την ομάδα 12-17 ετών να αντιμετωπίζει τα υψηλότερα ποσοστά φτώχειας. Σημειώνεται μάλιστα ότι ο αριθμός των φτωχών παιδιών παρουσιάζει αύξηση, παρότι τα ελληνικά νοικοκυριά με ανήλικα παιδιά μειώθηκαν δραματικά.
Ωστόσο, η Κατερίνα Πούτου, πρόεδρος του Ελληνικού Δικτύου για την Καταπολέμηση της Φτώχειας και ιδρυτικό μέλος της «Άρσις», τονίζει στο tvxs ότι τα παιδιά που ζουν σε φτώχεια στην Ελλάδα είναι πολύ περισσότερα. «Εδώ και μία πενταετία περίπου είναι καταγεγραμμένος ένας πληθυσμός 450.000 παιδιών από 0-17 που ζουν σε φτώχεια στην Ελλάδα. Στην τριετία που έχει μεσολαβήσει από το 2007 που είναι τα τελευταία επεξεργασμένα στοιχεία και δημοσιοποιήσημα από την ευρωπαϊκή έρευνα των νοικοκυριών και από το ΕΚΚΕ, εικάζουμε ότι αυτό το νούμερο έχει φτάσει γύρω στα 550.000 με 600.000», αναφέρει.
«Στην Ελλάδα υπάρχει και μία ιδιαιτερότητα. Έχει φανεί από έρευνα ότι οι διάφορες κοινωνικές πολιτικές οι οποίες ασκούνται δεν έχουν το όφελος το οποίο θα προσδοκούσε κανείς, όπως συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, προς εκείνους που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Φαίνεται, δηλαδή, ότι υπάρχει μία διάχυση των κοινωνικών βοηθημάτων προς ευρύτερα στρώματα, και όχι πάντα προς αυτούς που έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη. Έτσι όπως είναι δομημένο το σύστημα γενικά της κοινωνικής προστασίας», συμπληρώνει από την πλευρά του ο Ηλίας Λυμπέρης, γενικός διευθυντής της Unicef στην Ελλάδα.
Η φτώχεια οδηγεί τις οικογένειες στα Παιδικά Χωριά SOS
Οικογένειες που δεν μπορούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους απευθύνονται στα Παιδικά Χωριά SOS. Δεν είναι καινούριο φαινόμενο, αυτό όμως που έχει αλλάξει τον τελευταίο ενάμιση περίπου χρόνο είναι ότι το 70% των αιτημάτων αφορούν φτώχεια και το 30% περιστατικά κακοποίησης, χρήσης ναρκωτικών κ.ά.,
«Πριν από ενάμιση χρόνο περίπου οι βασικές αιτίες παραπομπών σε εμάς εμπεριείχαν το στοιχείο της φτώχειας βέβαια αλλά δεν ήταν το κυρίαρχο», εξηγεί στο tvxs ο Στέργιος Σιφνιός, Διευθυντής Κοινωνικής Εργασίας και Έρευνας Παιδικών Χωρίων SOS Ελλάδας. Παλιότερα, οι αιτήσεις λόγω δύσκολης οικονομικής κατάστασης δεν έφταναν ούτε στο 50%. Ο κ. Σιφνιός τονίζει ότι η προσοχή πρέπει να στραφεί στην ενίσχυση της οικογένειας, καθώς είναι ενάντια στα δικαιώματα του παιδιού να χάνει την οικογένειά του, αν το μόνο πρόβλημα είναι η φτώχεια.
Επίσης, υπογραμμίζει ότι πέρα από την κρίση, και η φορολογική πολιτική της κυβέρνησης πλήττει οργανισμούς σαν τα Παιδικά Χωριά SOS. Το καινούριο φορολογικό νομοσχέδιο που καταργεί τις εκπτώσεις στις δωρεές εξαιρώντας όμως τα πολιτιστικά ιδρύματα, κάνει μεγάλη ζημιά σε οργανισμούς σαν τα Παιδικά Χωριά SOS, που στηρίζονται στις δωρεές και στις χορηγίες ιδιωτών, προσθέτει, τονίζοντας πως η κατάσταση αυτή είναι εις βάρος των δικαιωμάτων του παιδιού και γίνεται όλο και μεγαλύτερη υποβάθμιση των φορέων, ενώ οι φορείς του δημοσίου, τα κέντρα μέριμνας παιδιού κλπ, τείνουν να εξαφανιστούν.
40.000 γυναίκες και παιδιά θύματα του trafficking ετησίως
Περίπου 40.000 γυναίκες και παιδιά πέφτουν ετησίως θύματα trafficking και εξωθούνται στην πορνεία στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία του διεθνούς δικτύου οργανώσεων ECPAT International, που δραστηριοποιείται σε 75 χώρες καταπολεμώντας την εμπορία παιδιών. Όπως αναφέρει η ECPAT, το σύγχρονο δουλεμπόριο αποτελεί το τρίτο μεγαλύτερο διεθνές έγκλημα μετά την παράνομη διακίνηση ναρκωτικών και την εμπορία όπλων.
Από το 2003 έως το 2007 στην Ελλάδα μόνο συνελήφθησαν 1.100 άτομα για trafficking, ενώ εντοπίστηκαν μόλις 24 παιδιά-θύματα του σύγχρονου αυτού δουλεμπόριου. Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία της Διεθνούς Αμνηστίας για την Ελλάδα, μόνο 100 με 200 γυναίκες και παιδιά αναγνωρίζονται κάθε χρόνο ως θύματα εμπορίας.
«Η χώρα μας είναι ένα σταυροδρόμι διακίνησης ανθρώπων», τονίζει στο tvxs ο Ηλίας Λυμπέρης. «Δηλαδή, περνάει ένα ρεύμα προσφυγικό από την Αφρική αλλά και από τη νοτιοανατολική Ασία δια της Ελλάδος, προσδοκώντας να περάσει στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Αλλά και από την ανατολική Ευρώπη έχουμε τέτοια φαινόμενα που έρχονται κατευθείαν να εγκατασταθούν στην Ελλάδα», σημειώνει, προσθέτοντας ότι «καθημερινά υπάρχουν αρκετές δεκάδες ανθρώπων οι οποίοι προσπαθούν να περάσουν τα σύνορα, τις περισσότερες φορές παράνομα, και κάποιοι από αυτούς διακινούμενοι από εμπόρους, κατευθυνόμενοι κυρίως από τη νοτιοανατολική Ασία μέσω της Τουρκίας».
Όπως αναφέρει η έκθεση της ECPAT τα παιδιά απομακρύνονται από το σπίτι τους και στρατολογούνται δια της βίας ή της εξαπάτησης ή πωλούνται απευθείας από τους γονείς και τους οικείους τους στους εμπόρους.
«Παλαιότερα παρατηρούσαμε μία μεγάλη γραμμή διακίνησης από την Αλβανία που φαίνεται να έχει σταθεροποιηθεί τα τελευταία χρόνια και κυρίως να μην έχουμε τη διακίνηση μέσω τρίτου αλλά οικογένειες σε πάρα πολύ μεγάλη φτώχεια. Μία προσδοκία επιβίωσης των γονέων μέσα από την εργασία των παιδιών», αναφέρει η Κατερίνα Πούτου.
Παιδιά στο δρόμο
Παλαιότερα υπήρχαν τα παιδιά στα φανάρια. «Τώρα το σύστημα της εκμετάλλευσης έχει αλλάξει. Έχει γίνει πιο πολύπλοκο και πιο φριχτό για τα παιδιά. Εκτός από την επαιτεία, που είναι πλέον στα μαγαζιά, τα εστιατόρια και τις ταβέρνες κλπ όπου τα παιδιά μας «ενοχλούνε» λιγότερο από ότι μας «ενοχλούσαν» στα φανάρια, υπάρχει επίσης η εκμετάλλευση των παιδιών για διακίνηση ναρκωτικών, καθώς και η παιδική πορνεία», δηλώνει στο tvxs ο Κώστας Γιαννόπουλος, πρόεδρος του Συλλόγου «Το Χαμόγελο του Παιδιού».
«Τα τελευταία χρόνια είναι πιο πολλές οι κλήσεις και εμείς στηρίζουμε οικογένειες που έχουν προβλήματα επιβίωσης, γιατί δεν δικαιολογείται κάποιος που έχει τέτοια προβλήματα να βγάλει τα παιδιά του στο δρόμο και να τα εκμεταλλεύεται. Σίγουρα υπάρχει μεγαλύτερη φτώχεια, σίγουρα υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα, αλλά πρέπει να λύνεται το πρόβλημα στην οικογένεια», προσθέτει, τονίζοντας πως πρέπει «να νοιαζόμαστε όταν βλέπουμε ένα παιδί στον δρόμο και είναι μόνο του ή το εκμεταλλεύονται γιατί το παιδί αυτό δεν πρέπει να είναι στον δρόμο. Για αυτό το λόγο κάποιοι τα λένε τα παιδιά του δρόμου, αλλά εμείς τα λέμε τα παιδιά στο δρόμο, γιατί δεν ανήκουν εκεί. Δεν ανήκουν στον δρόμο, εμείς οι μεγάλοι τα αφήνουμε να είναι εκεί».
Η «Άρσις», στο πλαίσιο ενός προγράμματος ενάντια στο Trafficking και την οικονομική εκμετάλλευση ανηλίκων από την Αλβανία που στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη και τα Τίρανα Αλβανίας, που υλοποίησε από το 2002 έως και το 2009, εντόπισε στη Θεσσαλονίκη 533 ανήλικους/ες και στην Αθήνα 203. Οι ανήλικοι δραστηριοποιούνταν σε κεντρικά σημεία της πόλης πουλώντας αντικείμενα ή παίζοντας μουσικά όργανα με τη συνοδεία μελών της οικογένειάς τους. Από αυτά τα παιδιά, 330 ήταν κορίτσια και 406 αγόρια ηλικίας 0-18 ετών, ενώ τα 395 παιδιά βρίσκονταν νόμιμα στην Ελλάδα με την οικογένειά
ΠΗΓΗ : tvxs.gr

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΧΩΡΙΩΝ SOS ΕΛΛΑΔΟΣ - ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή και το Σάββατο 15-16 Οκτωβρίου 2010 το επιστημονικό συμπόσιο των παιδικών χωριών ΣΟΣ με θέμα
«ΟΤΑΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ»

Το συμπόσιο ήταν αφιερωμένο στον καθηγητή Κωνσταντίνο Σέκερη, του οποίου η ζωή -όπως είπαν οι ομιλητές- ήταν συνυφασμένη με υψηλό επίπεδο παιδείας, βαθύ αίσθημα ανθρωπισμού, ευγένια, ηρεμία, ανεξικακία, μακροθυμία, ανιδιοτέλεια και αγάπη για τα παιδιά και τους νέους. Η εικοσαετής προσφορά του στα Παιδικά Χωριά ΣΟΣ άφησε τις πιο συγκινητικές αναμνήσεις και ένα μεγάλο αίσθημα απώλειας.
Την έναρξη του Συμποσίου τίμησε με την παρουσία της η ψυχολόγος Μαίη Παπούλια, σύζυγος του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος είχε προσφέρει και την αιγίδα του.
Το Συμπόσιο είχε σκοπό να αναλύσει τις περιπτώσεις κινδύνου των παιδιών και των νέων και να παρουσιάσει μοντέλα αντιμετώπισης των κινδύνων αυτών. Διακεκριμένα στελέχη της ακαδημαϊκής κοινότητας (βλέπετε και το πρόγραμμα) αλλά και επαγγελματίες της ψυχικής υγείας παρουσίασαν ερευνητικά δεδομένα και ενδιαφέρουσες προτάσεις.
Τα παιδιά κινδυνεύουν από την ανέχεια, τη στέρηση, (υλική και συναισθηματική), το κακό σύστημα παιδείας, υγείας, πρόνοιας και δικαιοσύνης, αλλά και από την άποψη ότι «η πολιτική γίνεται για τα χρήματα και όχι τα χρήματα για την πολιτική». Εν τέλει «τα παιδιά κινδυνεύουν όταν οι θεσμοί προστασίας τους χάνουν την ανθρωπιά τους», είπε ο Γρηγόρης Αμπατζόγλου, Καθηγητής Παιδοψυχιατρικής στο Α.Π.Θ.
Σε εξαιρετικά υψηλό κίνδυνο βρίσκονται τα παιδιά σε ιδρύματα και μάλιστα εκείνα που είναι άτομα με αναπηρία. Στην Ελλάδα λειτουργεί ένα σύστημα κλειστής περίθαλψης, στο οποίο καταργείται κάθε έννοια αξιοπρέπειας, τόνισε ο Χάρης Ασημόπουλος επίκουρος καθηγητής στο ΤΕΙ Αθήνας. Από τα 6.000 άτομα που ζουν σε ιδρύματα, το 30% είναι παιδιά και νέοι, οι οποίοι στερούνται εκπαίδευσης και βιώνουν επώδυνες εμπειρίες ζωής (καθήλωση, δέσιμο, φαρμακευτική καταστολή, απουσία ψυχαγωγίας, μοναξιά). Το προσωπικό δεν είναι επαρκές και δεν έχει την απαραίτητη ειδική εκπαίδευση, ενώ οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη της Διεθνούς Σύμβασης Δικαιωμάτων του παιδιού.
Είναι λοιπόν ανάγκη να κλείσουν τα ιδρύματα αυτά και να λειτουργήσουν μονάδες στο πλαίσιο της Κοινότητας, όπως  τηλεφωνικές γραμμές βοήθειας, προγράμματα διάγνωσης και θεραπείας, προστατευμένα διαμερίσματα και χώροι εργασίας, λέσχες, κέντρα ημέρας, ξενώνες κλπ. Οι μονάδες αυτές πρέπει να αποβλέπουν στην πρόληψη και να εργάζονται με αυστηρά επιστημονικά κριτήρια.
Απαραίτητη είναι και η συνεργασία σχολείων, μονάδων Υγείας και μονάδων Δικαιοσύνης, είπε ο αναπληρωτής Καθηγητής Παιδοψυχιατρικής, Επιστημονικός υπεύθυνος ΕΨΥΠΕ, Ιωάννης Τσιάντης και πρόσθεσε ότι χρειάζεται ένα ισχυρό κίνημα από τη κοινότητα που θα πείσει τους πολιτικούς να λάβουν μέτρα και αποφάσεις για την εξωιδρυματική προστασία των παιδιών.
Τη χαμηλή θεατότητα της βρεφικής και νηπιακής ηλικίας επεσήμανε η κυρία Ελένη Αγάθωνος, διδάκτωρ ψυχολογίας, εμπειρογνώμων παιδικής προστασίας. Μαζί με τον ψυχολόγο Αντρέα Μποζώνη, παρουσίασαν το έργο του ξενώνα ΣΟΣ ΕΛΙΖΑ που στον ενάμιση χρόνο λειτουργίας του έχει περιθάλψει 13 παιδιά κάτω των πέντε ετών.
Η έμφυτη τάση των εφήβων για επιθετική συμπεριφορά μπορεί να εξελιχθεί σε εγκατεστημένη παραβατικότητα όταν και άλλοι παράγοντες συνδράμουν, είπε ο παιδοψυχίατρος-ψυχαναλυτής Χρήστος Ζερβής. Ο Ξενώνας Εφήβων των Παιδικών Χωριών ΣΟΣ Ελλάδος στο Χαλάνδρι προσέφερε σημαντικό έργο επί δύο χρόνια, εξασφαλίζοντας ένα πιο ευνοηκό μέλλον για οχτώ εφήβους που είχαν εισαχθεί σε αυτόν, μετά από εκδηλώσεις εναντιωματικής συμπεριφοράς, αλλά έκλεισε για οικονομικούς λόγους.
7,4 % των αγοριών και 3,2% των κοριτσιών παρουσιάζουν διαταραχή διαγωγής με μικρές ή μεγάλες πράξεις βίας, η οποία κατά κύριο λόγο οφείλεται σε βιώματα επιθετικότητας που λειτουργούν αθροιστικά. Το διαζύγιο, οι μη ικανοποιητικές σχέσεις, χαμηλές σχολικές επιδόσεις και το κακό εργασιακό περιβάλλον μπορεί να αποτελέσουν προγνωστικούς παράγοντες για εκδήλωση επιθετικότητας.  Το 25-40% των παιδιών με διαταραχή διαγωγής θα αναπτύξουν αντικοινωνικότητα ως ενήλικοι. Όπως έχει διαπιστωθεί -είπε ο επίκουρος καθηγητής παιδοψυχιατρικής Γεράσιμος Κολαΐτης τα θύματα της βίας γίνονται πιο βίαιοι ενήλικες και  επιδεικνύουν σκληρότερες πράξεις από τα άτομα που δεν έχουν υπάρξει θύματα βίας.
Η κυρία Δήμητρα Μακρυνιώτη, κοινωνιολόγος και καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών, εστίασε στους κινδύνους που μπορεί να προκύψουν από την αυξανόμενη τάση ιατρικοποίησης της παιδικής ηλικίας  και την ομογενοποίησή  της με τον περιορισμό της ιδιωτικότητας των παιδιών και την αύξηση των νησίδων περιορισμού όπως είναι οι μονάδες φύλαξης, τα ολοήμερα σχολεία κλπ, όπου η παρουσία των ενηλίκων δεν είναι επαρκής.
Συχνά η παρουσία των ενηλίκων αντικαθίσταται από την τηλεόραση, η οποία είναι ένας παντοδύναμος και ανώνυμος παραγωγός και πολλές φορές μοναδική πηγή πληροφόρησης για θέματα που αφορούν την ζωή μας. Όμως η καθ' έξιν τηλεθέαση με τρεις ή περισσοτερες ώρες την ημέρα είναι δυνατόν να προκαλέσει στον τηλεθεατή το «σύνδρομο του μοχθηρού κόσμου», τόνισε η καθηγήτρια ψυχολογίας Φωτεινή Τσαλίκογλου. «Μεγάλα παιδιά αλλοιώνονται από το κανάλι της είδησης και μεταφέρουν την αλλοιωμένη αντίληψη στα μικρότερα παιδιά».
Η εξάρτηση των νέων από ψυχοδραστικές ουσίες στην Ελλάδα είναι αρκετά χαμηλή, ομως από τις καταγεγραμμένες περιπτώσεις διαπιστώνεται ότι οι χρήστες έχουν αρχίσει από την ηλικία των 13,9 ετών και σε ηλικία 15-16 ετών εχουν εγκαταλείψει το σχολείο.
          Η επικινδυνότητα είναι μια δύσκολη έννοια. Ο Έλληνας ποινικός δικαστής την έχει συμπεριλάβει εμπειρικά στον ποινικό κώδικα και την έχει προσαρμόσει στις συνθήκες της ελληνικής  κοινωνίας. Τη λαμβάνει υπόψη του και για την επιμέτρηση της ποινής αλλα και για τον προσδιορισμό της εγκληματικής συμεριφοράς.  Η εγκληματολόγος Πάρη Ζαγούρα  υποστήριξε ότι παρά την ύπαρξη ενισχυμένου νομικού οπλοστασίου, δεν χρειάζεται η δικαιοσύνη να εμπλέκεται, ή έστω να εμπλέκεται επιλεκτικά στο σύστημα πορστασίας ανήλικων θυμάτων και θυτών.
 «Σε πολλές περιπτώσεις φαινομενικής νομιμότητας κρύβεται βαριά παρανομία», υπογράμμισε ο Συνήγορος του Παιδιού Γιώργος Μόσχος. Η παρουσία των παιδιών ως μάρτυρες στα Δικαστήρια, η μεγάλη αυστηρότητα στο Σχολείο και το  bulling είναι μερικές από αυτές από τις περιπτώσεις.
Στις μέρες μας καθίσταται εξόχως αναγκαίο να συλλάβουμε την ιδέα της επένδυσης και της πρόληψης των κινδύνων της παιδικής ηλικίας, γιατί είναι φτηνότερη από την αντιμετώπιση, αλλά επίσης να αξιοποίησουμε τις δυνάμεις της κοινωνίας, πρόσθεσε ο κύριος Μόσχος.
Η επένδυση στην παιδική ηλικία είναι εξαιρετικά περιορισμένη στην πατρίδα μας. Οι ανάγκες των παιδιών δεν περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα οικονομικής σταθερότητας, είπε ο κύριος Γαβριήλ Αμίτσης, νομικός και Επίκουρος Καθηγητής Δικαίου Κοιν. Ασφάλειας ΤΕΙ Αθήνων. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ωστόσο έχει συντάξει πρόγραμμα στρατηγικής που μπορούν να υιοθετήσουν τα κράτη μέλη της. Η Ελλάδα βρίσκεται στην τέταρτη θέση ως προς την παιδική φτώχεια, με ποσοστό 22%, μετά τη Ρουμανία 32%, τη Βουλγαρία 30% και την Ιταλία 26%, όταν ο μέσος όρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως προς τη παιδική φτώχεια είναι 19%.
Η συμβολή των εθελοντών αποδεικνύεται καίριας σημασίας στις μέρες μας. Οι ευαισθητοποιημένοι πολίτες μπορούν να συμβάλουν ώστε να μειωθεί ο κίνδυνος στιγματισμού και επιπολλασμού των προβλημάτων στην κοινωνία.
Ένα άριστο πρότυπο συνεργασίας εθελοντών με επαγγελματίες είναι το Κέντρο Στήριξης Παιδιού και Οικογένειας της Καλαμάτας.
Στο πεδίο της θεραπείας διαπιστώνεται ότι η  τέχνη δίνει την ευκαιρία για έκφραση, εκτόνωση, κινητοποίηση και συμμετοχή. «Παίζοντας το παιδί και ο ενήλικας διατηρεί τον εαυτό του», υπογράμμισε η παιδοψυχίατρος Αλίκη Γρηγοριάδου.
Το Παιδικό Χωριό ΣΟΣ αναδεικνύεται σε μοναδικό και ολοκληρωμένο μοντέλο προστασίας των παιδιών, βασιζόμενο στις αρχές «μητέρα, αδέρφια, σπίτι, χωριό». Είναι ένας θεσμός που στα 60 χρόνια λειτουργίας του κατάφερε να εξαπλωθεί σε 162 χώρες και  μπορεί να περηφανεύεται ότι έχει προσφέρει τη μητρική αγκαλιά σε περισσότερα από 70.000 παιδιά, ενώ έχει υποστηρίξει περισσότερα από 220.000 παιδιά για να ζήσουν στη δική τους βιολογική οικογένεια.
Στόχος όμως του θεσμού είναι ως το 2016 να έχει προσφέρει υποστήριξη σε 1.000.000 παιδιά.
Στην Ελλάδα λειτουργούν, τρία Παιδικά Χωριά ΣΟΣ (Βάρης, Θεσσαλονίκης, Αλεξανδρούπολης), δύο Στέγες Νέων (Αθήνα, Θεσσαλονίκη), τρία Κέντρα Στήριξης Παιδιού και Οικογένειας (Αθήνα, Αλεανδρούπολη, Καλαμάτα), ο Ξενώνας ΣΟΣ ΕΛΙΖΑ (για παιδιά κάτω των 5 ετών) στο Μαρούσι, δύο Ξενώνες Κακοποιημένων Παιδιών (Θεσσαλονίκη, Αλεξανδρούπολη), ένα Κέντρο Ημέρας για ΑΜΕΑ στην Αλεξανδρούπολη.   
          Την αυθεντικότερη εικόνα για το έργο που γίνεται στο παιδικό χωριό ΣΟΣ την έδωσε  ο νεαρός Κώστας, πρώην μέλος μιας ΣΟΣ οικογένειας, ο οποίος έιπε ότι βρήκε εκεί γαλήνη, παιδιά να παίζει, μητρική αγάπη. Έφυγε ώριμος, προετοιμασμένος με εφόδια συναισθηματικά, πνευματικά, υλικά, και είναι τώρα αισιόδοξος, σιγουρος για τον εαυτό του, αυτάρκης και περιζήτητος επαγγελματίας, ικανός να ισορροπήσει και αντιμετωπίσει τη ζωή. Θυμάται με σεβασμό τη ζωή του στο χωριό και δηλώνει ότι δεν κόβει τις επαφές του με αυτό και κυρίως με τη μητέρα ΣΟΣ με την οποία επικοινωνεί τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα και την επισκέπτεται στις διακοπές.